Γεύση απο τα παλιά.

Αυτό θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε,
απο το ποιο μικρό χωριό μέχρι στη μεγαλύτερη μητρόπολη
που θα χτιστεί στο μέλλον του πλανήτη.
Καθώς πηγαίνω στην δουλειά μου καθημερινά βλέπω παλιά άδεια σπίτια
και πάντα με προκαλούν διάφορα συναισθήματα όταν τα ρίχνω μια δεύτερη ματιά.
Μέσα τους περάσαν γενιές και ζωές ανθρώπων με τις δικές τους ανησυχίες ανασφάλειες
χαρές και λύπες.
Αυτοκίνητα η  αγροτικά μηχανήματα τρακτέρ που δούλεψαν σκληρά μισό αιώνα σχεδόν και  βάλε και ακόμη είναι ενεργά άλλα πάλι αφημένα στην σκουριά σαν κουφάρια ζώων στην έρημο,
πλοία σακατεμένα τιτανικοί τις στεριάς, βάρκες που πέρασαν σαράντα κύματα και βάλε αφημένες πλέον στο σαράκι και στην αλμύρα.
Πόρτες που πλέον είναι κλειστες κλειδαμπαρωμένες με χρώματα απο το παρελθόν και να ανακατέβονται οι στρώσεις και να δημιουργούν καινούργια χρώματα της φθοράς της νοσταλγίας.
Πόρτες που προστέθηκαν μετά οι κλειδαριές.
Αυλές που όταν τις χτυπά και μπαίνει το φως τους του ήλιου το χορτάρι φώσφορίζει σα να ζωντανέβουν και πάλι παιδικά γέλια σα να ανακατεύετε το φως απο το παρελθόν με το φως του τώρα και μπλέκονται τα αποτυπώματα των ενεργειών μου μένουν ανεξίτηλα στην πρωταρχική  μνήμη του όλου.
Δεν έκλεβε ο κόσμος γιατί δεν είχαμε και τίποτε να κλέψει,
τώρα φοβόβαστε μη μας σκοτώσουν για τα πεντακόσια ευρώ που πέρνουμε απο την σύνταξη με παράπονο και καημό με μίλησε η γιαγιάκα η Αντωνία καθώς σκούπιζε την αυλή της,
μόλις κατάλαβε ότι τραβάω απλά φωτογραφίες και δεν είμαι απειλή για αυτήν.
Με αρέσει σε αυτούς τους φωτογραφικούς περίπατους που κάνω να μιλώ όσο μπορώ με τους ανθρώπους, είναι απίστευτο πόσο μπορούν να ανοιχτούν οι περισσότεροι και να αρχίσουν τις ιστορίες απο τα παλιά, αποχτά άλλη υπόσταση η βόλτα.
Νιώθω σαν να ειμαι αόρατος ταξιδιώτης του χρόνου, ώρες ώρες σα να με μιλάνε και τα ίδια τα άδεια κτίσματα και να με δείχνουν κομάτια απο τις ιστορίες τους που είναι αποτυπωμένα στους τοίχους.
Παράθυρα να χάσκουν στο πουθένα τίποτε απο μέσα τίποτε απο έξω με δαντελωτές κουρτίνες μιας άλλης εποχής.
Μπήκε Μάρτης και πολλλές μυγδαλιές ανθίζουν παράξενα δίπλα απο πολλά άδεια τούβλα δείχνονταςτην ματαιότητα του ανθρώπου και  ότι η ζωή πάντα συνεχίζεται.

Με ότι είχαμε χτίζαμε και δεν υπήρχαν και τα λέφτα να χτιστεί κατευθείαν το σπίτι όποτε βρίσκαμε χτίζαμε κάνα παράθυρο κάναμε κάποια προέκταση.
Τα θεμέλια είναι απο πέτρες έχει πλιθιά έχει τούβλα με ότι βρίσκαμε χτίζαμε.
Πρόθυμα με μιλούσε για το παρελθόν ο κυρ Βασίλης.
Στα περισσότερα παλιά σπίτια οι γάτες κάνουν πάρτυ κάθε βράδυ.
Σε μερικά υπάρχουν ακόμη κότες μνήμες και απο μένα βγήκαν στην επιφάνεια θυμώντας με  το κοτέτσι τις γιαγιάς.
Σε ένα άλλο κήπο κάποιος σκάλιζε τα κουκιά, θα βάλουμε κανα κρεμιδάκι και καμιά ντοματούλα σε λίγο με είπε ενώ ένας γάτος τριβόνταν στα πόδια του και ένας σκύλος που είχε ίδια μούτρα με τον Ζάλμπαρ απο το στάρτρεκ δεν σταμάτησε να γαυγίζει και τα τρέχει πέρα δώθε.
Μέχρι και ένα παλιό Ντιτί βρήκα παρατημένο δίπλα σε ένα φράκτη κουκουλωμένο απο αγριόχορτα.
Ένα παλιό αυτοκίνητο βόλβο σακαράκα πλέον μόνο ο σκελετός μοιάζει σα να το φύτεψαν εκεί πριν απο κάνα αιώνα και δεν λέει να ανθίσει ακόμη.
Κατεβαίνοντας στο λιμάνι με έκπληξη είδα αφημένα στην αμμουδιά φαγάνες και φορτωτές παιδικά παχνίδια και η ιστορία συνεχίζετε σαν να με λέγαν θα ρθουν καινούργιες γενιές καινούργια σπίτια και όλα αυτά που τώρα τα βλέπουμε καινούργια θα παλιώσουν και πάει λέγοντας.
Θα μπορούσε να είναι όλα αυτά οπουδήποτε άλλα τα είδα στα 'εξωτικά΄ Νεα Μουδανιά,
δεν γράφω άλλο αφήνω  τις εικόνες να μιλήσουν και αν και όπως μιλήσουν σε σένα φίλη και φίλε.

Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που ξέρει τι να θυμάται απο το παρελθόν,
τι να απολαμβάνει στο παρόν και τι να σχεδιάζει για το μέλλον.